De meeste gamers onder ons zijn op relatief jonge leeftijd begonnen met het spelen van games en zijn sindsdien ‘blijven hangen’. Zelf begon ik met Super Mario Bros. (NES) en sindsdien is gamen absoluut mijn favoriete hobby. Mijn ouders geven al evenveel jaren aan dat het spelen van games puur voor kinderen is, maar als je zelf (jonge) kinderen hebt weet je dat er eigenlijk maar weinig games geschikt zijn om voor hen aan te schaffen. Daarom is het erg fijn dat mijn 6-jarige dochter graag games speelt en dat zij inmiddels een voorkeur voor bepaalde spellen heeft ontwikkeld.
Intro
In deze serie ga je natuurlijk geen Mortal Kombat of The Last of Us vinden, maar het fijne is dat mijn dochter zoiets ook absoluut niet zou willen spelen. Zelf ben ik nogal een ervaren gamer, maar het leuke is dat mijn dochter games op een andere manier beleeft, waardoor de totale ervaring voor mij ook een verse draai krijgt. Daarnaast stapt ze in deze hobby op het moment dat games er achterlijk goed uitzien, terwijl ikzelf een behoorlijke ontwikkeling heb ervaren sinds de simpele 8-bit graphics.
Soms denk ik wel eens dat je die hele transitie van 8-bit naar nu moet hebben meegemaakt om games diep te kunnen waarderen als medium. Waar ik bezig ben met het genieten van de mooiste graphics, hecht mijn dochter veel meer waarde aan het speeltuineffect óf een licentie.
Dan is er natuurlijk de controller, die vaak is gemaakt voor iets grotere handen dan die van een heel jong kind. Daarnaast begon ik met een controller die niet meer dan twee actieknoppen had en een d-pad, terwijl de controller van nu vele malen geavanceerder is. Het is niet alleen meer simpel van links naar rechts bewegen en de rechter stick dient meestal voor het bewegen van de camera of het hoofd van je personage.
Toen wij begonnen met het samenspelen van games vroeg ik mij dan ook af hoe snel mijn dochter gebruik zou maken van alle knoppen op de controller en of ze deze hobby enigszins vermakelijk zou vinden. Waar ik een beetje bang was dat ze uiteindelijk totaal geen interesse in het medium zou kunnen hebben, bleek ze bij het zien van de eerste games gelijk om. Mijn 6-jarige dochter is een gamer!
Minecraft
Toen ze nog drie jaar was zette ik een keertje Minecraft aan. Zelf speelde ik die game al sinds 2009 met vrienden en dacht ik inmiddels alle hoeken van de mogelijkheden te hebben gezien, maar wist ik wel dat dit nog wel eens een fijne opstap kon zijn. Mijn dochter voelde zich meteen aangetrokken door wat ze op het scherm zag en wilde dit ook wel eens spelen. Uiteraard viel dat nogal tegen, omdat de controller veel te groot bleek te zijn voor haar handen, maar Minecraft is blijkbaar zo interessant dat ze niet van ophouden wilde weten.
Het is eigenlijk ook niet geheel gek dat Minecraft zoveel aantrekkingskracht heeft. Het ziet er kleurrijk uit en in de meeste gevallen is het zeer duidelijk in wat alles moet voorstellen. Gelukkig kun je Minecraft in split screen spelen, waardoor je echt samen van de wereld kunt genieten. Hierbij volgde ik mijn dochter in haar avontuur, die in het begin vooral bestond uit rondlopen en dieren kijken.
Uiteraard speelden we dit maar in kleine sessies, maar mijn vrouw kwam op het idee om hier buiten de game ook het een en ander mee te doen. Zo gingen we in het weekend bijvoorbeeld eerst wat Minecraft-achtige bomen knutselen en konden we dit perfect combineren met leerzame weetjes over bomen. Vervolgens gingen we samen bomen maken en bekijken in Minecraft en gebruikte we de zaadjes om nieuwe te planten. De daaropvolgende weken kwamen andere thema’s voorbij als bijvoorbeeld water, vlees en hoe je glas maakt van zand.
Tweede natuur
Binnen een aantal weken leerde mijn dochter in korte speelsessies hoe ze de controller in haar voordeel kon gebruiken en al vrij snel werd het bijsturen van de camera met de rechter stick een tweede natuur. Zelfs bij het spelen van bijvoorbeeld 3d platform-games beweegt ze de camera altijd zo dat ze altijd kijkt naar waar ze naartoe wil. Dat is opmerkelijk omdat ik menig non-gamer door de jaren heen heb zien tobben met de bedoeling van de rechter stick, waardoor personages in games constant naar de grond of het plafond staren.
Mocht mijn dochter interesse houden in het medium games, dan is het prettig dat ze nu de basics onder controle heeft en ze niet eens meer hoeft kijken waar de knoppen zitten. In de toekomst kan ze hierdoor op de juiste leeftijd in bijvoorbeeld Halo stappen, zonder dat ze moet wennen aan de controls. Uiteraard droom ik als Halo-veteraan ervan dat we ooit samen de online Halo-wereld onveilig gaan maken, maar dat gaat nog wel wat jaren duren.
Volgende week duiken we dieper in een typische Minecraft-sessie met mijn dochter, waarbij het altijd een combinatie is van leren en plezier. Tot dan!