Doodgaan is iets dat misschien niet zo leuk is, maar gelukkig overkomt het je maar eenmaal in je leven. Wat er daarna met je gebeurt heb je meestal niet meer in de hand, maar je zou bijvoorbeeld je lichaam kunnen afstaan aan de wetenschap. Je ziel kan je blijkbaar afstaan aan een heuse dodenbezweerder, die het kan gebruiken tijdens (soort van) turn-based gevechten, althans dat is het uitgangspunt van Necro Story. Uiteraard laten we dit soort games reviewen door de meest zielloze redacteur op onze redactie, hieronder zijn bevindingen.
Games en de dood gaan al decennia hand in hand, waarbij jij meestal degene bent die allerlei figuren naar het hiernamaals stuurt. Bedenk maar eens hoeveel schattige wezentjes je, vermomd als een Italiaanse loodgieter, hebt ‘koud’ gemaakt of het aantal planeten aan buitenaardse wezens je inmiddels van hun leven hebt beroofd. Als jij veel in de jaren ’90 hebt gegamed zou het zomaar eens kunnen zijn dat je onderhand wel meer Nazi’s hebt laten sneuvelen dan daad er ooit hebben bestaan,
Maar zelf ga je ook met behoorlijke regelmaat dood in games, waarbij de ‘pijp aan Maarten geven’ inmiddels tot een kunst is verheven in de Souls-games. Bij games als Conker en Grabbed by the Ghoulies speelt de personificatie van ‘de dood’ zelfs een rol, je kent hem vast wel: Magere Hein of in het Engels Grim Reaper. Deze gast komt al decennia, zo niet eeuwen, voor in allerlei verhalen over de dood (als in ‘Magere Hein komt je halen’) en is dan ook een graag geziene gast in allerlei soorten media, waaronder games.
Zielslurpen
Mocht je het nog niet weten, want ik wist het dus niet, maar Grim Reaper is een Necromancer. Dat houdt dus in dat Mager Hein, volgens Google Translate, een dodenbezweerder is. Met het typen van die zin realiseer ik mij wel degelijk dat ik het risico loop enorm uitgelachen te worden door menig lezer, die vast al sinds mensenheugenis bekend is met de term dodenbezweerder. Om het cirkeltje nog even rond te maken is een dodenbezweerder volgens Wikipedia ‘iemand die necromantie’ beoefent. Nou, dan is dat ook weer duidelijk.
Waarom ik dit allemaal vertel? Ik heb dus Necro Story gespeeld en dat is een (soort van) turn-based rpg waarin je aan de haal gaat met een dodenbezweerder, die verdomd veel lijkt op Magere Hein. Tijdens (soort van) turn-based gevechten met de meest vreemde tegenstanders kun je ook nog eens de ziel opslurpen van je tegenstanders. Daarna schiet je die zielen in een grote spiegel, waarna die tegenstanders zich in een of andere gedaante opdoemen in je party. Een dodenbezweerparty? Ja, met party bedoel ik hier uiteraard een gezelschap of fellowship.
Aan jou dus de taak om op te letten wanneer er iemand doodgaat, want je hebt niet heel veel tijd om de actie ten uitvoer te brengen. De zielen van jouw vers vermoorde tegenstanders vliegen tamelijk snel de lucht in en dan lijkt het misschien een koud kunstje om die zielen met het pookje van je controller en een druk op de rechter trekker zowel op te slurpen als in de spiegel te schieten. Het ‘probleem is echter dat je op datzelfde moment ‘gewoon’ verder gaat met vechten met de overgebleven vijanden. Daarom is het dan ook weer fijn om extra mensen in je party te hebben, zodat die de tegenstanders lekker bezig kunnen houden en jij dus kan slurpen en schieten.
Met de ziel onder de armen
Bij het begin van de game lig je te slapen, net zoals je dat vaak in andere soortgenoten in het genre ziet. Blijkbaar moet Magere Hein ook zo nu en dan slapen, anders wordt ie .. eh… doodmoe. Een of andere Vivi maakt ons (na vijf jaar) wakker, die een Witte Magiër blijkt te zijn. Ze is redelijk lang van stof, maar door het gemompel en onze enorme slaaplust heen horen we iets over vier poorten die open moeten en dat we dan de mensheid moeten gaan redden. Daar sta je dan, de ‘grote’ Magere Hein, die zomaar effe ingezet wordt om de mensheid te redden. Je zou natuurlijk kunnen stellen dat Hein best een saaie tijd tegemoet gaat als er geen mensen meer zijn die dood kunnen gaan. Al zou tevens ook kunnen stellen dat bij het uitsterven van de mensheid hij het de aankomende tijd in ieder geval heel druk gaat krijgen…
Uiteraard zijn die poorten niet in de buurt van jouw bed en beschik je helaas niet over krachten waarmee je kunt vliegen. Magere Hein of niet, we kunnen maar beter kwalitatief goede loopschoenen aantrekken. Onderweg blijkt ook nog eens dat het landschap is bezaaid met allerlei vreemde monsters waarmee je het ook nog eens flink aan de stok krijgt. Misschien heb ik op school niet helemaal goed opgelet, maar je zou toch zeggen dat Magere hein en monsters in het algemeen toch aan dezelfde kant van het wereldwijd morele spectrum zouden staan. Het is ook niet zo dat Magere Hein ze graag wil bevechten, maar die vervelende monsters vallen hém aan, en ja, dan moeten we ons verdedigen, want anders gaan we … eh… dood.
Met ziel en zaligheid
Zodra je aan je zoektoch begint stuit je als snel op een mysterieuze wolk, zodra je die probeert te omzeilen besluit de wolk om een achtervolging op jou in te zetten. Het is behoorlijk onvermijdelijk, maar al snel kom je in aanraking met deze wolk en het blijkt niets anders te zijn dan een ‘handige’ manier om te vertellen dat je op het punt staat een random battle om je oren te krijgen. Waar in veel andere games uit het genre deze random battles vaak letterlijk uit het niets komen en met een beetje maatwerk kun je ze ontwijken door simpelweg van het wolkje weg te rennen. De wolk is echter supersnel en meestal ontkom je dus niet aan zo’n battle, maar een beetje turn-based rpg-gamer snapt ook dat je deze random battles nodig hebt om je party up te levelen.
Tijdens die battle krijg je een zwik tegenstanders voorgeschoteld die uiteraard jou graag willen aanvallen en dan valt je meteen wat op. Eerder noemde ik Necro Story al een (soort van) turn-based rpg en dat komt omdat de keuzes die je maakt je volledig bekend voorkomen omdat je meerdere turn-based rpg’s hebt gespeeld, maar in de praktijk speel je die beurten dan weer real-time. Als je een tegenstander aanvalt met magie, kun je deze pas weer aanvallen je genoeg tijd hebt gewacht, aangegeven door een balkje. Zodra je hem weer kunt aanvallen met magie dien je hem zo snel mogelijk weer aan te vallen en als je even moet wachten kun je inmiddels de andere tegenstanders aanvallen. Je kunt je tegenstander ook fysiek aanvallen of intussen de zielen opzuigen van de ziel van je tegenstander.
Als het je gelukt is om een ziel op te zuigen, moet je die schieten in een soort spiegel, althans daar lijkt het op, die rechts bovenin je scherm verschijnt. Onthoud dat je dit dus tijdens je gevechten doet en je dus niet lekker achterover kan hangen zoals bij andere games in het genre. Maar mocht je de ziel hebben geschoten in die spiegel, die eigenlijk Soul Vessel heet, dan wordt de vijand toegevoegd aan jouw party. Hierdoor bouw je al snel een team op van bizarre creaturen die je helpen bij het inbeuken van hoofden van andere monsters. Toch dien je na te denken over je partymembers, want je kunt er maar vier tegelijk meenemen tijdens de gevechten, terwijl je er veel meer kunt verzamelen. Ze zijn in ieder geval erg prettig om bij je zijde te hebben, want zo wordt er toch wat werk van je ontnomen, waardoor jij je iets meer kunt focussen op het opzuigen van zielen.
Een echte Navy ziel
De game heeft qua uiterlijk een zeer aparte stijl die je niet vaak tegenkomt in andere spellen. Het is alsof het een beetje getekend is met Wascokrijtjes en op een vrij grove manier ook. Hierdoor heeft Necro Story wel degelijk een eigen smoel, maar omdat alles zo grof en groot is getekend heeft het weinig detail en wordt het nergens ‘bijzonder’. Dat neemt niet weg dat de game ook weer niet oerlelijk is, maar het wist mij ook nergens te verwonderen. De vijanden zijn soms wel leuk vormgegeven hebben de nodige variatie, maar het geheel komt ietwat simpel over. Gelukkig is het ook weer geen klein spel en kun je redelijk lang doorgaan met het vechten tegen veel monsters en de daarbij behorende bosses.
Naast het battelen en zuilzuigen ben je ook veel aan het praten met met name Vivi. Laat het een kwestie van smaak zijn, maar ik merkte dat ik vrij snel het gevoel had dat de enorme hoeveelheden tekstballonnetjes juist in de weg zaten van een vloeiende flow als het ware. Het kan best zijn dat jij wel geraakt wordt door het verhaal en de daarbij horende dialogen, maar het kan zijn dat ikzelf net even wat minder heb met de setting van de game. Hoe dan ook, de game is zeker een leuk tijdverdrijf, al miste ik soms wat meer variatie in de manier van vechten en het had ook interessant geweest als je de zielen van de eindbazen kunt opzuigen, want dat kan helaas niet. Hoe dan ook, Necro Story verveelt ook weer niet en speelt heerlijk weg.
