Daar stonden we dan, te midden van de bossen en de groep die bij elkaar gekomen was, kwam in aanraking met een groep goblins. Maar dit was nog niet alles, ineens uit mijn ooghoek zie ik een schaduw over het land komen, jawel hoor, een Griffin denkt zich ermee te bemoeien. Dit is een kleine greep uit de actie die je te wachten staat in Dragon’s Dogma 2, een gruwelijke RPG met een heerlijke wereld. De game daagt je uit te verkennen maar zeker ook dieper in te duiken op de mysterie van de wereld. De game geeft je wat basic uitleg en zal je niet alles uitleggen, het is ook aan jouw om dit te ontdekken. Hierdoor kan de game soms wat moeilijker aanvoelen, maar niets is minder waar, de game is heerlijk. Eigenlijk creëer je je eigen pad en dat bewandel je.
Dragon’s Dogma 2 zit vol met fascinerende verhalen, wiens persoonlijke verhalen allemaal in en uit je eigen verhaal weven. In Dragon’s Dogma 2 neem je de rol aan van “The Arisen,” een voorspelde held die bestemd is om de wereld te redden van de Draak. The Arisen wordt op hun reis vergezeld door Pawns, mensachtige wezens wiens hele bestaan is om hun meester te dienen. Voordat je het spel start, maak je je Arisen en een hoofd-Pawn aan met behulp van een gruwelijk diepgaande karaktermaker, gemakkelijk een van de beste in recente herinnering. Na een initiële opening word je zonder ceremonie in de wereld gedumpt met alleen vage aanwijzingen over hoe je verder moet gaan. De wereld van Dragon’s Dogma 2 is verdeeld in twee landen, het door mensen geregeerde Vermund en het Beastren-rijk van Bahhtal. Het verhaal en de geschiedenis van deze twee tegenovergestelde koninkrijken weven in en uit bijna elke hoofd- en zijmissie in het spel, en er is een verrassend diepe politieke intrige te ontdekken. Wat het belangrijkste is in Dragon’s Dogma 2 zijn de ingenieuze innovaties die het maakt aan het verhaal van een open wereldspel en questing. Het voelt als een Breath of the Wild-niveau van innovatie, aangezien Capcom op meesterlijke wijze een manier heeft gevonden om complexe verhalen te binden aan verkenning. Missies worden nooit op je kaart gemarkeerd, maar worden op een heel natuurlijke manier ontdekt binnen de wereld. Terwijl je vaak kunt struikelen over een grote nieuwe zijmissie, kun je ook NPC’s horen discussiëren terwijl je door steden dwaalt, hebben Pawns tips voor je over mensen die hulp nodig hebben of juist waar je wat schatten kan vinden.
Het beperkte snelle reizen in Dragon’s Dogma 2 is niet echt een probleem, dit omdat de wereld goed gevuld zit en dicht op elkaar. Maar toch kan je soms wel een flink stuk moeten lopen. Maar deze wereld creëert een rijk tapijt van verhalen en missies die de wereld levendig maken, en die variatie strekt zich dan uit tot het daadwerkelijke missieontwerp. Dragon’s Dogma 2 gooit niet alleen generieke haal en breng missies naar je, maar ook gevechten, daarnaast daagt het je vaak uit om op dynamische en inventieve manieren met zijn wereld om te gaan. Er is een ruime hoeveelheid aan variëteit van activiteiten in de game. Er is de toegewijde hoofdverhaallijn, maar veel van de lore en het verhaal van het spel ligt in optionele content. Het is niet altijd duidelijk op het moment, maar toen de eind credits begonnen te rollen, was ik toch wel aardig verrast hoe ik mij voelde, de game is toch aan je gaan zitten in de positieve zin van het woord. Je waant je toch even in die fantasiewereld.
Kijkende naar de vijanden in Dragon’s Dogma 2, zien we daar een goeie variatie in terug, verwacht dan ook veel gevechten tijdens je verkenning. De wereld zelf is de andere laag hiervan, en waar het tweede belangrijke onderdeel van het spel, gevechten, in het spel komt. Net als bij vragen, is de wereld bezaaid met ontdekkingen om te vinden. Grotten verbergen waardevolle schatten en uitrusting en gevaarlijke baasvijanden kunnen worden gevonden op optionele paden. In Dragon’s Dogma 2 kies je een Vocation, wat in feite een baan of klasse is. Er zijn vier startende Vocations (Fighter, Mage, Archer, Thief) maar er worden meer ontgrendeld naarmate je vordert in het spel. Elk van deze Vocations is opmerkelijk verschillend en richt zich op het vervullen van een andere rol. Bijvoorbeeld, Fighters zijn het beste gebruikt om de aandacht van vijanden te verzamelen en klappen op te vangen, terwijl Archers vliegende vijanden naar de grond kunnen brengen en ondersteuning kunnen bieden. Gevechten zijn, opnieuw, een gebied waar Dragon’s Dogma 2 je de basis geeft, maar vertrouwt op de speler om de diepte te ontdekken. Het gebruik van Vocations vereist veel experimenteren, het samenstellen van verschillende party samenstellingen en builds om te zien wat het beste werkt. Het is dan goed dat gevechten, mechanisch, fantastisch aanvoelen, met een goede en duidelijke besturing die zich richt op de specialiteiten van elke Vocation. De latere Vocations mengen gameplay-stijlen voor fantastische resultaten, zoals de Mystic Spearhand die magische spreuken combineert met offensieve wapens. Waar gevechten echter echt schitteren, is in de opkomende momenten die opduiken. Dragon’s Dogma 2 heeft een naadloze open wereld zonder laadschermen. Wat dit betekent is dat er genoeg random gebeurtenissen kunnen gebeuren terwijl de AI doorgaat. Zoals ik aan het begin al zei, kan dit soms resulteren in massale gevechten als monsters elkaar bevechten of je groep zo een gevecht in rent. Maar vijanden kunnen je ook volgen naar de stad, wat resulteert in massale vechtpartijen terwijl tientallen NPC’s in paniek wegrennen en de bewakers in actie komen.
De fysica en dynamische AI in Dragon’s Dogma 2 leiden eigenlijk voortdurend wel tot verassingen maar zeker ook leuke momenten. Een van mijn favoriete details zijn de Pawns zelf, aangezien tientallen Pawns van andere spelers door de wildernis zwerven. Kom je er dus genoeg tegen op je reis, maar sommige komen je ook vaker dan eens tegen. Het mooie hieraan is dat ze je ontwikkeling volgen en je zullen complimenteren hoe je bent gegroeid. Maar ook deze Pawns groeien zelf, zo kan je een pawn tegen komen van lvl 8, om deze later tegen te komen op lvl 40. Het is erg leuk om de reis van de Pawns van andere mensen zien, het helpt om een ervaring te verrijken die al overloopt van persoonlijkheid.
Het enige probleem dat zich voordoet bij Dragon’s Dogma 2 komt neer op de complexiteit van de simulaties. Soms lijkt het bijna alsof er te veel gebeurt, omdat het gedrag van NPC’s kan breken of je kunt hele quests blokkeren door de verkeerde beslissing te nemen. In mijn spel deed ik iets waardoor de bewakers in de gevangenis vijandig tegenover me stonden, me aanvielen zodra ik te dichtbij kwam. Het probleem was dat ik meerdere quests in de gevangenis had, dus telkens als ik daar naartoe moest, moest ik de bewakers naar nabijgelegen grotten lokken zodat ik met belangrijke personages kon praten.
Pawns hebben nu veel meer persoonlijkheid dan in het eerste spel en voelen echt als metgezellen die je reis minder eenzaam maken. Dragon’s Dogma 2 is onvergeeflijk in elke zin van het woord, gevechtsontmoetingen kunnen snel uit de hand lopen, en het ondoorzichtige questontwerp kan frustrerend zijn. Dit wordt verergerd door het feit dat er een enkel savebestand is dat constant autosaves na grote gebeurtenissen, wat betekent dat je moet leven met de gevolgen van je acties. Onvermijdelijk zal dit sommige mensen volledig van het spel afkeren, maar ik heb moeite om Dragon’s Dogma 2 de schuld te geven voor het zo hard doorboren van zijn visie. Steeds vaker zien we games, vooral open wereld games, trends najagen en dezelfde formule of mechanica aannemen. Maar met Dragon’s Dogma 2 kan Capcom het niet schelen wat er in de 12 jaar sinds het origineel is gebeurd. Dit is een spel dat zijn eigen ding wil doen, en of je nu meegaat voor de rit of niet. Er zijn momenten waarop je Dragon’s Dogma 2 kunt voelen kreunen onder het gewicht van zijn eigen ambitie, maar het pure vertrouwen in zijn onwankelbare visie houdt het vooruit.