Een goeie videogame film of serie was vroeger echt schaars, nu worden ze steeds beter. Kijkende naar The last of Us, welke echt goed was en nu hebben we dan ook nog eens een serie gebaseerd op de Fallout Franchise. En de toon in de film is echt top, het sfeertje van de games zit er goed in. Wie de games niet kent, kan zich opmaken voor een top showtje
Fallout slaat zo’n perfecte toon aan en de vibes zijn zo post-apocalyptisch goed neergezet, dat het eigenlijk niet uitmaakt welk verhaal de show probeert te vertellen. We hebben het verhaal van de dochter (gespeeld door Ella Purnell) die op zoek is naar haar ontvoerde vader (gespeeld door Kyle MacLachlan), een hoogwaardige wetenschapper (gespeeld doorMichael Emerson) gezocht voor de geheimen in zijn hoofd, en nucleaire bommen die niet zo lang geleden en veel dichter bij huis vielen dan The Powers That Be willen dat mensen geloven. Dit is alles speelt zich af in een door kernenergie verwoeste staat Californie en zoals in de game beginnen we in de bunker. De infomercials vliegen je ook om de oren, daarnaast zit dat jaren 50 gevoel ook echt goed in de serie. Het leven buiten de bunkers is zoals men zou verwachten van een post-apocalyptische wereld: hard en vuil en wreed. Hoewel Lucy (Purnell) betoverd is door de wereld buiten haar kluis als ze eropuit trekt om haar vader te vinden, dooft de door zand verstikte glans van nieuwheid een beetje als ze de lichamen vindt van een gezin dat euthanasie koos in plaats van het harde leven in de woestenij. De brutaliteit en realiteit van het leven aan de oppervlakte wordt echter ook doordrenkt door een vleugje absurditeit die voorkomt dat Fallout te ver afdwaalt naar The Last of Us-territorium. Wanneer Maximus (Aaron Moten), een schildknaap in de Brotherhood of Steel – een van de vele facties die strijden om de controle over de Californische woestenij – zijn eerste kans krijgt om een volwaardige ridder te worden, gebruikt hij zijn macht om te voorkomen dat een man wordt doodgeslagen. Maximus voelt zich goed over zijn dappere daad. Maar dat gevoel verzuurt als blijkt dat de man die hij redde werd geslagen omdat hij probeerde te copuleren met de kippen van de andere man.
De grappen van Fallout worden absoluut serieus gespeeld, alsof de absurditeit net zo goed deel uitmaakt van het leven in de woestenij als al het kannibalisme. De show is net zo vrijgevig met zijn walgelijke actie als met zijn kippengrappen. Hoofden exploderen in een douche van bloed, terwijl daarnaast de gigantische kakkerlakken net zo makkelijk exploderen en de groene smurrie over je scherm druipt. Fallout doet me heel erg denken aan een andere Amazon-productie die bekend staat om zijn overvloedige hoeveelheid bloed en walgelijkheid: The Boys.
De show had wat mij betreft meer kunnen hebben van Walon Goggins. Hij speelt Cooper Howard, een acteur die worstelt om relevant te blijven, die, nadat de bommen zijn gevallen, The Ghoul wordt, een neusloze schurk die een beetje meer lijkt op de schurken die hij tegenkwam in zijn dagen als een Hollywood-cowboy. Fallout bevindt zich op twee tijdlijnen: voor en na de bommen. Als The Ghoul heeft Goggins er geen probleem mee om een karikaturaal groot gat door de borst van een premiejager te schieten, terwijl hij grappen maakt, maar het is interessant om hem te zien worstelen om de stukjes menselijkheid terug te winnen die uit hem waren bestraald. De show gebruikt hem lang niet zo veel als zou moeten, want hij is een genot om naar te kijken.
Als we kijken naar de andere videogame shows, dan heb je redelijk wat verschillen. The Last of Us volgt de game echt heel nauw, Halo doet daar een beetje zijn eigen draai aan. Waar ligt Fallout dan in dit verhaal? Nou, deze doet het op een eigen manier, wel dicht bij het verhaal, maar net erlangs. Het verhaal van Lucy is interessant, daarbij komen er steeds meer mysteries naar boven over de kluizen. Het is erg interresant om te zien hoe dit zich ontwikkelt. Maar aan de oppervlakte gaat natuurlijk nog steeds die strijd schuil, mooi om te zien hoe dit groeit en ook erg benieuwd hoe deze wereld zich laat groeien.
Ze hebben een show gemaakt die de tijd neemt met de details van de wereld. Monsters met vingers voor tanden sluipen rond terwijl iedereen zoekt naar een afgehakt hoofd, waarbij als je goed oplet je gewoon ziet dat naarmate de afleveringen tellen, het hoofd steeds meer rot. Ondertussen hopt “Dogmeat” vrolijk van personage naar personage zoals zijn naamgenoot doet in de Fallout-serie, als je nu denkt wie of wat is dit? Dogmeat is een heerlijke trouwe viervoeter. Zorg dat je je ogen openhoudt tijdens de show, er zijn allerlei leuke items verstopt, bordjes om te lezen. Het dwingt je soms om een scene even twee keer te bekijken. Wat trouwens totaal geen straf is.
Fallout is nu te bekijken op Amazon Prime