Het real-time strategy genre is tegenwoordig niet meer zo populair als vroeger. Hoewel we af en toe een nieuwe game krijgen of een oude franchise zien terugkeren, is de RTS-scene over het algemeen rustiger geworden na de “gouden eeuw” van het genre, meer dan een decennium geleden. Sommige franchises, zoals StarCraft en Age of Empires, proberen nog steeds te overleven met updates of zelfs nieuwe games, terwijl andere, zoals Command & Conquer, grotendeels zijn verdwenen. Ontwikkelaar Relic Entertainment wist echter hun plaats in de RTS-ruimte te bemachtigen met de unieke Company of Heroes-franchise. Het begon allemaal in 2006, en kreeg een succesvol vervolg. Het meest indrukwekkende is dat Company of Heroes 2 een zeer trouwe spelersbasis heeft weten te behouden sinds de release tien jaar geleden, en acht jaar na de laatste uitbreiding. Met Company of Heroes 3 hebben de ontwikkelaars ervoor gekozen om vast te houden aan hun succesformule, maar er zijn enkele problemen die de game verhinderen om dezelfde hoogtepunten te bereiken als zijn voorganger, althans bij de lancering.
Net zoals de rest van de franchise speelt de nieuwste game zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog. Na de Oostfrontinstelling van COH2 met het Sovjet Rode Leger en de Wehrmacht, schakelt COH3 over naar de Italiaanse en Noord-Afrikaanse theaters van oorlog en heeft vier facties: Geallieerde Britse en Amerikaanse strijdkrachten, en Axis Wehrmacht en Afrikakorps. Drie van deze facties keren terug uit het vorige spel, omdat ze werden toegevoegd in post-launch uitbreidingspakketten, dus fans zullen bekend zijn met sommige van hun eenheden en eigenschappen. Toch zijn er genoeg gameplay-veranderingen waardoor de initiële bekendheid niet veel voordeel geeft, en het is leuk om bij de lancering vier facties te hebben.
Om vertrouwd te raken met de mechanica en de meeste facties, kun je de singleplayer-campagnes verkennen. De Noord-Afrikaanse operatie is een meer traditionele ervaring, waarbij je het Duitse Afrikakorps door een reeks lineaire missies heen gaat. Deze campagne duurt slechts ongeveer 4-5 uur en is voornamelijk gericht op unieke gevechtsscenario’s, zonder veel tijd te besteden aan het bouwen van een basis. De tweede optie is de Italiaanse dynamische campagne, waarin je de Geallieerden controleert terwijl ze door het land vechten en proberen Rome te bereiken. Deze sandbox, turn-based Total War/Civilization-stijl campagne heeft tal van missies om te ondernemen, inclusief extra doelen, daarbij lijkt deze aanvankelijk veel diepgang en herspeelbaarheid te hebben, maar helaas is dit niet zo. Het is meer een saaie gebeurtenis en het tempo is dan ook nog eens niet om over naar huis te schrijven. Daarbij is het helaas niet vrij van bugs en crashes, hierdoor is het geen soepele ervaring.
Als we wat dieper inzoomen op de Italiaanse campagne dan beheer je daar maar enkele verschillende eenheden terwijl ze over de kaart reizen en verschillende doelstellingen uitvoeren, deelnemen aan gevechten en bevoorradingslijnen opzetten. Het initiële ontwerp lijkt boeiend – het heeft alle fundamenten van een campagne, inclusief vijandelijke eenheden om tegen te vechten en steden om over te nemen, nieuwe missies die constant opduiken, terwijl je probeert om drie verschillende factiecommandanten tevreden te stellen om hun passieve bonussen te verdienen en af en toe keuzes te maken. In werkelijkheid komt de voortgang vaak tot stilstand door vele vreemde ontwerpkeuzes en blijken de vele mechanismen vrij oppervlakkig en gemakkelijk te negeren of te manipuleren.
Daarbij is de voortgang vaak traag omdat je maar een beperkt aantal acties kunt uitvoeren tijdens je beurt met een bepaalde eenheid. De bewegingsafstand is redelijk, maar het uitvoeren van een aanval op een vijand of stad kost al je actiepunten, ongeacht hoeveel je er had. Je kunt bijvoorbeeld stadverdedigingen bombarderen vanaf schepen die aan de kust liggen, maar daarvoor zijn langzaam verdiende middelen nodig die alleen beschikbaar zijn bij de volgende beurt. En wanneer je beurt voorbij is, moet je wachten terwijl de vijandelijke AI vrijwel niets doet – ze bewegen soms rond, vallen soms je eenheden aan, maar sturen voornamelijk verkenningsvluchten die niets bereiken. De vijandelijke AI in de dynamische campagne is extreem eenvoudig en het bekijken van hun beurten vertraagt de voortgang verder. Je mist dan echt de diepgang in de game of de actie. Het trage kan ik gewoon echt niet aan wennen.
Een mooi voordeel is wel dat de een eenvoudig managementsysteem voor het leger heeft, waarbij je jouw eenheden kunt genezen en upgraden om hun vuurkracht te vergroten. Daarnaast kunnen willekeurige ontmoetingen met vijanden op de kaart automatisch worden opgelost. Als jouw eenheden ervaring opdoen, kun je meer troepen ontgrendelen om in te zetten tijdens de RTS-gevechten en verschillende passieve bonussen verkrijgen, zoals extra effectiviteit in gevechten of extra grondstoffen. Echter is het gemakkelijk om de passieve bonussen van de drie vriendelijke commandanten over het hoofd te zien. Hoewel het managementsysteem op het eerste gezicht complex lijkt, worden de meeste gevechten uiteindelijk beslist in de RTS-modus, waardoor de campagne soms als een sleur kan aanvoelen. Bovendien is het verhaal zwak en heeft het een verschrikkelijk einde.
Desalniettemin heeft het spel ook wel leuke missies welke dan wel goed zijn neergezet. Tijdens deze gevechten kom je leuke mappen tegen en best wel unieke uitdagingen. Hier moet je dan toch wat tactischer gaan nadenken en deze leggen het spel eigenlijk goed neer. Zelfs in niet-verhaalmissies zijn de doelen gevarieerd en kunnen ze het controleren van drie centrale punten, het beheersen van de hele kaart of simpelweg het overleven van de vijand omvatten.
Het sterke missie-ontwerp wordt ondersteund door het nog steeds geweldige RTS-gameplay-systeem waar de Company of Heroes-franchise bekend om staat. Het spel heeft een basissysteem, waarbij het doel is om sectoren op de kaart te controleren om je stroom van grondstoffen te vergroten en drie centrale strategische punten vast te houden om de overwinningstickets van de vijand te verminderen. De grondstoffen omvatten manschappen, munitie en brandstof, waarmee je nieuwe eenheden kunt produceren. Je kunt geleidelijk nieuwe gebouwen aan je basis toevoegen om nieuwe eenheidstypen te creëren.
De vier inbegrepen facties zijn redelijk in balans, hoewel ze mogelijk in de loop van de tijd moeten worden aangepast. Drie van de facties keren terug uit Company of Heroes 2, waarbij sommige van de eenheden en mogelijkheden bekend zullen zijn. Er zijn echter nieuwe opties toegevoegd en de stroom van eenheid-upgrades is opnieuw naar de game gekomen. De Amerikaanse strijdkrachten zijn gericht op infanterie, met grotere eenheden, talrijke eenheidsopties en veel uitrusting en upgrades. De Wehrmacht richt zich ook op infanterie, maar heeft kleinere, dodelijkere eenheden met verschillende upgrade-paden. De Britten zijn niet het defensief gerichte leger dat fans van het vorige deel zich herinneren, maar nog steeds geven deze de voorkeur aan gevechten over afstand. Er is wat minder keuze uit infanterie, maar wel de keuze voor MG en mortieren. Tot slot is de Axis Afrikakorps een nieuwe factie die zich richt op voertuigen en enkele eenheden heeft van het Oberkommando West van Company of Heroes 2. Ze kunnen langwerpige antipersoneelwapens produceren, paradroppen en overweldigen met lichte voertuigen en tanks. Ze hebben zelfs een herstelunit waarmee je elk vernietigd voertuig op het slagveld langzaam kunt terugbrengen.
Company of Heroes 3 is een langverwachte opvolger en hoewel het blijft leveren op de uitstekende kern-RTS-gameplay en meer inhoud biedt bij de lancering, heeft het zijn eigen problemen. De singleplayer-campagnes zijn plezierig wanneer je door veel originele scenario’s vecht, maar het tempo en de slechte AI van de Italiaanse meta-campagne houden het tegen. De RTS-gameplay blijft uitstekend met vier facties die verschillende ervaringen bieden, met tal van veranderingen om het te onderscheiden van zijn voorganger en de gevechten te stroomlijnen, terwijl er meer opties worden geboden voor hoe je speelt. Multiplayer is ook stabiel en kan geweldige sensaties bieden. Toch zijn er problemen die moeten worden opgelost, van de af en toe voorkomende gameplay-problemen tot de vreselijke UI en terugkerende problemen. De ondermaatse presentatie biedt misschien niet zoveel vooruitgang als sommige fans hadden gehoopt, maar het behouden van een formule die werkt is soms ook niet geheel verkeerd