Hoewel het vorige deel in deze serie niet het spel was dat iedereen had gehoopt dat het zou zijn was het op momenten zeker een vermakelijk spel die mij soms de rillingen over de rug liet lopen door bijvoorbeeld de extreme cutscenes die je als speler voorgeschoteld kreeg. Met dit in mijn achterhoofd ging ik vol goede moed Homefront: The Revolution in met de hoop een waardig vervolg te krijgen die het falen van het eerste deel goed kon maken.
Verhaal:
Het verhaal spelt zich af in 2029, vier jaar nadat de Noord Koreanen de verenigde staten zijn binnen gevallen en bezet hebben. De stad Philadelphia die vroeger bekend stond om zijn vrijheid en gelijkheid is nu een stad waar de Noord Koreanen met een ijzeren vuist regeren, de burgers leven in angst voor de Koreanen omdat elke dag hun laatste zou kunnen zijn. Maar niet alle burgers zijn bang, langzaam maar zeker begint zich een echte verzetsgroep te vormen die steeds meer impact begint te hebben op de uitkomst van de oorlog. Daar begint ook jou verhaal als ‘Ethan Brad’, een rookie verzetsstrijder die er alles aan doet om de Noord Koreanen de kop in te drukken.
Dit is het verhaal in het kort, en net zoals bij ‘Homefront’ is het een verhaal dat als het goed uitgewerkt zou zijn een van de betere fps campagnes zou kunnen worden. Jammer genoeg is dit net zoals bij zijn voorganger niet het geval. De personages die je bijvoorbeeld tegenkomt en vaak mee samenwerkt zijn vaak slechte clichés die geen enkele diepgang bevatten, hierdoor pakt het verhaal je een stuk minder omdat bijvoorbeeld de sympathie die je zou moeten voelen er gewoon niet is.
Dit zou te vergeven kunnen zijn als het overkoepelende verhaal niet hetzelfde probleem zou hebben. Er zit weinig diepgang in waardoor bijvoorbeeld de Koreanen aanvoelen als de zoveelste bad guys die we al in zo ontzettend veel spellen zien terwijl ze juist met de Noord Koreanen iets ontzettend vets hadden neer kunnen zetten.
Framerate
Normaal ben ik echt niet iemand die het heel veel uitmaakt of ik mijn spellen nou op 30fps of op 60 fps speel. Wat mij daarentegen wel uitmaakt is als een spel de 30fps niet consequent kan vasthouden en dit is bij Homefront: The Revolution een heel groot probleem. Het spel autosaved best wel vaak en bij elke autosave kreeg ik ongeveer een halve seconde lag, eens in de zoveel tijd maakt me dit niet uit maar als het zo vaak gebeurt als het bij hier bij gebeurt dan begin ik me er toch wel heel erg aan te ergeren.
Daarnaast dropt de framerate in drukke gebieden of op momenten waarin er heel veel gebeurd tot soms wel onder de 20, hierdoor krijg je ontzettend veel en heel vaak lag wat het spel nou niet echt bevorderd.
Actie
Tot mijn grote opluchting waren er ook dingen goed aan Homefront: The Revolution. Een van de belangrijkste dingen hiervan was het feit dat die actie echt ontzettend goed was. Tijdens de vuurgevechten merk je pas echt hoe erg in de minderheid je bent. Soms sta je met 1 of 2 man tegen 20/30 Noord Koreanen en dan is het op sommige momenten zelfs lastig om te blijven overleven waardoor je ene goede strategie moet bedenken.
De wereld
Hoewel de stad niet zo levendig aanvoelt als ik had gehoopt dat het deed zit het verder allemaal wel heel erg mooi in mekaar. Voor de mensen die een beetje bekend zijn met de stad Philadelphia zullen er heel veel herkenpunten zijn, veel van deze ‘landmarks’ zijn door de Noord Koreanen aangetast waardoor er bijvoorbeeld propaganda posters opzitten, dit zijn leuke details waardoor de wereld waar in je speelt een stukje levendiger aanvoelt. dat oog voor detail wat ik in Homefront terug zag is misschien niet het beste of het mooiste wat ik ooit in spellen heb gezien (Uncharted 4 pakt voor mij die prijs) maar het is misschien wel een van de belangrijkste redenen waarom ik toch nog best wel wat vermaak heb gevonden in Homefront: The Revolution.
Multiplayer
Veel mensen kopen first person shooters voor de multiplayer. Zo zat er in de orginele Homefront ook nog best een vermakelijke multiplayer modus. Jammer genoeg is dit geschrapt in Homefront: The Revolution en heeft het plaatsgemaakt voor een verkapte co-op modus.
Samen met een klein team is het je doel om verscheidene missies te halen die te maken hebben met het verzet. Dit zijn allemaal vrij standaard missies, verwacht dan ook geen spannend of diepgaand verhaal. Ik heb de co-op zonder vrienden gespeeld dus de ervaring was voor mij denk ik minder enerverende ervaring dan als dat ik het met vrienden zou hebben gespeeld. Als je het namelijk samen met 4 vrienden (online dus niet local jammer genoeg) zou spelen is hier zeker wel vermaak uit te halen en is het voor mij een beetje vergelijkbaar met de Far Cry co-op; vermakelijk maar niet de reden waarom je het spel aan zou moeten schaffen.
Conclusie
Homefront: The Revolution heeft jammer genoeg weer teleurgesteld. Het spel heeft een zwak verhaal, saaie en soms zelfs slecht geschreven personages waardoor het totaal niet ‘immersive’ is. Gelukkig heeft het spel ook dingen die wel werken, zo is de actie ontzettend goed en heb ik ook heel erg genoten van het detail dat er soms in de gebieden om mij heen waren gestoken.
Als je van het vorige deel hebt genoten dan raad ik zeker aan om The Revolution als nog te spelen. Voor de mensen die het eerste deel ook tegen vonden vallen die kunnen het beste over een aantal maanden in de budgetbak kijken of het spel helemaal skippen want de vermakelijke dingen aan Homefront: The Revolution wegen niet op tegen de minder vermakelijke dingen.