Er zijn genoeg games om uit te kiezen tegenwoordig, veel games lenen wat van elkaar of boorduren voort op een concept dat al jaren staat. En dan is er Dishonored 2, een game die totaal niet mainstream is of oogt, waar het veel details haalt uit de steampunk wereld, er redelijk wat politiek in de game verworven zit, een redelijk verhaal en strakke verteller. Ondanks dit alles probeert het toch om iedereen blij te maken.
Je neemt weer de rol van Corvo Attano op je, de gemaskerde assassin uit het eerste deel, enkel krijg je nu ook de keuze om te spelen als zijn dochter, Emily Kaldwin, de keizerin van Dunwall, de stad waar Dishonored zich afspeelt.
Het is in deel twee ook niet heel anders dan in het eerste, de kracht van het eerste is lekker doorgezet. Je kan de game namelijk op diverse manieren spelen, alles en iedereen vermoorden en chaos door de stad veroorzaken of ervoor kiezen om juist alles heel sneaky te doen en zelfs niemand te vermoorden. Het is weer de vrijheid die de game sterk maakt, zoek verborgen geheimen, ontdek alle stukjes van de gebieden of ga juist direct op je doel af.
Maar als we deze stukken weg halen, eigenlijk al het goede van deel 1 wat verbeterd is in twee, wat houden we dan over.
Het verhaal en de missies gaan je uiteindelijk een beetje teleurstellen, waar in het eerste deel je verwonderd kon zitten en gebouwd door de variatie, raak je die op de lange duur in deel twee toch wel kwijt.
Er zitten wat unieke levels in de game, zo is er een time-swapping missie die al je krachten weg neemt, hiermee wordt het ook meteen saai om deze missie te doen, ik speel voor de krachten, dus als die dan af worden genomen raakt de lol er lichtelijk af.
De missies opzich zijn niet van dien aard dat ze bij blijven, in deel 1 kon je genieten na een missie. Deze bleef je dan echt bij na voltooing. Dat gevoel miste ik gewoon bij Deel 2, hier is het meer de missie door spelen en afmaken.
Vijanden zijn irritant
In Dishonored 2 spotten de vijanden je al van grote afstand en vanuit bijna elke hoek, mocht je dus stealth spelen wordt dit je aardig moeilijk, lees onmogelijk gemaakt. Zelfs als je in cover zit weten ze je namelijk nog te spotten. Stealth was al lastig in het eerste deel en hier is echt een flinke schep bovenop gedaan, zo kreeg je eerst met veel geduld en de juiste tools de missie gedaan is dat nu eigenlijk een No Go geworden. Vijanden raken sneller in een staat van paraatheid dan gewend. krijg je wel alle tools om het te bewerkstelligen, maar verreist het echt een goede lading geduld.
Daar bovenop komt dat als je wordt gesnapt je het meteen mag opnemen tegen groepen, het is nooit een 1 op 1 gevecht altijd tegen de hele groep. Het wordt er niet veel leuker of gestructureerder op, integendeel.
Het verhaal wordt ook niet beter
Het verhaal van Dishonored was niet het sterkste punt van de game, het was voorspelbaar en toch ook een beetje een teleurstelling. Dan hoop je dat het beter wordt, maar helaas. Het verhaal van het vervolg is een beter een ondergeschikte in deze. Het verhaal zet jouw tegen over een andere gegadigde voor de troon, hiermee zijn meteen alle plottwist uitgeschakeld en krijgen we een strak en plat verhaal, welke zich het meeste laat vertellen door de laadschermen tussen de missies. Bij een game als Dishonored wil ik juist worden opgezogen door de wereld, een spannend verhaal, er helemaal inzitten, maar dit alles was het helaas niet.
Goed, ik ben best tevreden dat Dishonored 2 niet heel veel afwijkt van het eerste deel. Het is meer van die heerlijke gameplay in een groot open wereld design dat typerend is voor de game, het ziet er natuurlijk ook een stukje beter uit. Enkel heb ik nog altijd de ijdele hoop dat een vervolg verder bouwt op dat wat de eerste zo goed maakte, hier gaat het dan mis en lijkt de game een stapje terug te doen.
Ik heb de game zelf op de Xbox One gespeeld en heb weinig last gehad van bugs of glitches, het internet staat er onderhand alweer vol mee en de eerste patch is ook al weer uitgebracht.