Home Gaming Detroit : Become Human Review

Detroit : Become Human Review

by Mark van Truijen

De franse ontwikkelaar Quantic Dream staat eigenlijk wel bekend om hun innovatieve manier van denken, gezien de games die ze gebract hebben. Titels zoals Indigo Prophecy, Beyond: Two Souls, en dan Heavy Reain. De games daagde spelers uit om anders te gaan denken, dit deed het door een verhaal gedreven game te maken waarin de focus lag op de gesprekken.

Als er een zwakte in de ontwikkeling of de games aangeduid moet worden is het de beperking van de hardware waarop ze de games presenteerde, bij Quantic staat de presentatie van de game namelijk hoog op het lijstje. De verhalen in de games gaan over personen, enkel miste je soms de link om dat de hardware niet mee kon komen.

Nu met de thriller Detroit: Become Human lijkt Quantic Dream de lans te hebben gebroken, het levert hier namelijk een visueel feest voor het oog. De game maakt gebruik van alle stukjes grafische kracht in de machine om het verhaal bij te staan. Deze grafische kunsten zetten de game ook meteen in een ander rijtje dan de voorgangers, zo zijn de karakter modellen zo gedetaileerd dan je er echt een band mee kan voelen.

De game start met Connor, een android detective die gestuurd is om een gijzeling op te lossen. In tegenstelling tot de mensen voelt hij geen pijn, eet hij niet en is hij geprogrammeerd om zijn opdrachten uit te voeren. De taak nu is om de android nanny, welke een kind gegijzeld houdt, gerust te stellen en de situatie op te lossen. Als je eenmaal door de scene heen navigeer en kiest welke acties Connor uit dient te voeren merk je al snel dat er opties bij komen naar mate je andere items onderzoekt. Uit eindelijk in het dialoog met de Nanny merk je dat je snel dient te kiezen voor de juiste optie, een verkeerde keuze merk je direct aan de reactie. Je wordt direct op gezogen in dit spektakel.

De setting en het in-game drama voelt zo aangrijpend omdat de karakters zo echt aanvoelen en eruit zien. De moeilijke keuzes die je dient te maken, zouden een stuk makkelijker zijn in het tijdperk van blokken en slechte animatie. Neem het jonge meisje dat gegijzeld wordt, deze kijkt je alleen al aan op een manier dat je weet, fuck, en niet ow ik speel een spelletje. Het ziet er zo goed uit dat je werkelijk waar in een film zit. Ik merk dat ik al snel een stuk gevoel krijg voor de karakters, langzaam aan slurpt het spel en het verhaal je op.

De setting, omgeving, etc is ongelofelijk mooi neergezet. Het verhaal speelt zich af in 2038 Detroit, waar de gebouwen glimmend zijn en de hologrammen aan de gevels hangen, er zijn android parkeer plaatsen. Elk stukje stad leeft en voelt levendig. De stad is niet geheel vrij toegankelijk, zo zullen er onzichtbare muren worden opgeworpen als je buiten een bepaald gebied wilt komen, er komt een tekst in beeld dat je nog niet alles voltooid hebt en graag even wil omkeren. Teveel vrijheid is teveel van het goede in deze game.

De gameplay van de game is niet heel gek en eigenlijk vanzelfsprekend. Er zit gewoon normale movement in en deze wordt in actie situaties afgewisseld met quick time events, deze events zijn zo vol actie dat je echt goed op je kunnen moet zijn wil je een goeie uitkomst hebben. Een erg mooi stukje uit de game ondervind je met Connor, als hij op onderzoek uit is en de puzzelstukjes aan elkaar knoopt krijg je een soort reconstructie, deze is erg leuk weer gegeven en trekt je nog iets dieper mee.

De vertakking van de verhalen zijn de grote punten in de game, door de relevantie van het onderwerp in het verhaal, zeggen de keuzes die jij maakt een boel over jouw als persoon. Je karakters zullen vaak worden lastig gevallen op straat door mensen, jouw keuze om dan terug te vechten, weg te lopen, of niet te wijken geven je allerlei uitkomsten op het verhaal. Aan het einde van elke scene krijg je een strak uitziende flow chart, deze toont je alle keuzes met de daarop uitlopende consequenties die jij voor je oren hebt gekregen. Ook zie je een percentage van keuzes dat andere spelers over de wereld hebben gekozen. Het oogt een beetje als een sociaal experiment om de keuzes van mensen in kaart te brengen.

Een van de features in de game die niet zo lekker uit de verf komt is de relatie tot derden, de het systeem geeft je updates of de karakters die dicht bij je staan je keuzes goedkeuren of afkeuren. Mocht je iemand achter laten om te ontsnappen, of je kiest om iemand achter na te gaan in plaats van te helpen, dan komt er in beeld te staan, Trusted of Neutral. Dit systeem haalt wat van de filmische kracht uit de game, je zou het liefste zien aan de uitdrukking van de personen hoe ze zich voelen, in plaats dat een systeem je erop wijst.

Voor het grootste geheel heeft Quantic Dream jouw echt in de schoenen van drie personages gezet en je de controle gegeven. Het is uniek en een beste stap voorwaarts in het ontwerpen van games. Neem daarbij de grafische kracht van deze game en je hebt werkelijk een feest voor je ogen. Wil je een goed verhaal waarin jij de keuzes maak, een keer geen knallen maar iets anders? Haal dan Detroit.

Related Posts

0 0 stemmen
Artikelbeoordeling
Abonneer
Laat het weten als er
0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
0
Zou graag je gedachten willen weten, laat een reactie achter.x