Benieuwd naar blu-ray releases van de afgelopen maand, of op zoek naar oudere en misschien wel vergeten films? Geen zorgen, onze columnist Pieter zet er iedere maand een aantal voor je op een rijtje. Heb je zelf een voorstel, twijfel dan niet om een reactie achter te laten, misschien zie je jouw suggestie volgende maand wel langskomen!
American Ultra (2015)
Deze actiekomedie van jonge scenarist Max Landis mag dan 
een bij elkaar geraapt zootje van genres en invloeden zijn, het resultaat voelt, tegen alle verwachtingen in, enigszins vernieuwend. Landis’ script gaat slim om met clichés: die worden soms bespot, maar op de juiste momenten omarmt. Hoewel de regie wat meer focus had kunnen gebruiken om de wisselwerking tussen genre-elementen wat soepeler te laten verlopen, zijn de makeup effecten en het kleurgebruik hypnotiserend goed, en Walton Goggins als psychopaat een homerun. Ster van de show is echter toch de chemie tussen acteurs Jesse Eisenberg en Kristen Stewart. De verkenning van hun relatie werkt prachtig, ontroerend en vertederend tussen al het visuele geweld. Onevenwichtig, maar zonder twijfel de meest romantische film van 2015. 7/10
Sicario (2015)
Denis Villeneuve, de Frans-Canadese regisseur van pareltjes als Prisoners en Enemy, richt zijn oog op de oorlog tegen de drugskartels nabij de grens van Mexico. Opnieuw bewijst hij met zijn vaste hand de spanning naar een bijna ondragelijk hoog niveau te brengen, en die daar te houden gedurende de hele speelduur. Ook Roger Deakins laat zijn stempel achter, de cinematograaf bevestigd keer op keer dat hij de beste in zijn vakgebied is. De man weet zelfs de meest saaie, neonverlichte kantoren een ongekende sfeer te geven. Van een opstijgend vliegtuig maakt hij een schilderachtig kunstwerkje. Hij houdt zijn camera dicht op een verminkt lijk, alsof hij het publiek uitdaagt weg te kijken. In een waterboarding-scene wendt hij het beeld juist af van het geweld, met enkel de focus op een rioolputje in de grond, de suggestie wekkend hoeveel vloeistoffen daarin gaan verdwijnen. Het verhaal stelt echter weinig voor; onder leiding van een minder capabele regisseur zal dit materiaal niet zo bijzonder zijn geweest. Speculeren heeft gelukkig weinig zin, want met deze regie, soundtrack, beelden en uitmuntend werk van castleden Emily Blunt, Josh Brolin, en met name de ondergewaardeerde Benicio Del Toro is Sicario een beklemmend en relevant beeld van de war on drugs. 8/10
The Fog (1980)
In de periode tussen Halloween (1978) en The Thing (1982), tevens mijn favoriete horrorfilms, bracht John Carpenter ons The Fog. Hoewel dit geen catastrofe is, blijkt wel dat zelfs de grootmeester van het horrorgenre een misstap kan maken. De sfeervolle setting en het gevoel van naderend onheil dat hij ook hier weer fantastisch in beeld weet te brengen, zijn niet genoeg om de sterk verouderde effecten, het dunne verhaaltje en het lage tempo omhoog te krikken. Halverwege de zit begon ik op mijn horloge te kijken, ik denk niet dat dat zijn bedoeling was. 4.5/10
A History of Violence (2005)
Veel films van David Cronenberg hebben een terugkerend thema. Of Jeff Goldblum nou in een huisvlieg verandert in The Fly, of James Woods langzaam wordt bezeten door technologie in Videodrome, Cronenberg is geïnteresseerd in transformatie, zowel fysiek als mentaal. Zijn thriller A History of Violence richt zich met name op de psychische transformatie van zijn hoofdpersoon, en de blijvende impact van zijn acties op de mensen om hem heen. Viggo Mortensen is goed in vorm; mild gemanierd maar ook vals wanneer het plot dat van hem verlangt. Het geweld is een personage op zichzelf; kort, schokkend en verdorven. Tegen het einde lijken het plot en het bloedvergieten ook te transformeren, naar iets dat bijna cartoonesk van aard is. Ietwat absurd voelt dat wel (William Hurt lijkt afkomstig uit een pulpy jaren 80 film) maar mede door sterke bijrollen van Maria Bello en Ed Harris, en een fijne soundtrack van Howard Shore weet A History of Violence te beklijven. 8/10
In Time (2011)
Je kan mij altijd wakker maken voor films met een dystopische toekomstvisie. De ideeën lijken eindeloos, en grenzen rondom samenleving en technologie kunnen makkelijk worden verlegd: niemand weet immers hoe de toekomst eruit ziet. In Time draait er niet omheen en gooit meteen een interessant concept op tafel. Wanneer je 25 jaar oud wordt, krijg je nog één jaar te leven. Het nieuwe betaalmiddel is tijd, dus heb je een goede baan, dan verdien je een hoop tijd en kun je voor eeuwig leven, woon je in een sloppenwijk, dan is de kans groot dat je niet oud wordt. Ongeveer 30 minuten later lijkt de inspiratie echter weer op. Veel interessanter dan tijdgrapjes (“could you give me a second?”), de altijd overtuigende Cillian Murphy, en de opnieuw sublieme cinematografie van de heer Roger Deakins, wil het niet worden. Acteurs Justin Timberlake en Amanda Seyfried zijn houterig, het plot is overal en nergens, en de toevoeging van Alex Pettyfer als crimineel is pijnlijk om aan te zien. Vermakelijk is het wel, ik moest geregeld lachen om onbedoeld hilarische dialogen en de complete afwezigheid van een “waarom”. Typisch geval een guilty pleasure: stijl zonder al te veel substantie. 5.5/10